Page 60 - Code VVR 2017-2018

Bijlage B: Beginselen en uitgangspunten Deel 2 – Bijlagen bij De Code VVR B.5.1 Wie is verantwoordelijk voor het juiste materiaal? Voor rolstoel toegankelijke voertuigen geldt sedert september 2008 de wettelijke verplichting dat deze voorzien moeten zijn van vastzetsystemen met de bijbehorende veiligheidsgordels. Deze moeten voldoen aan de NEN-ISO 10542 norm. De vastzetsystemen maken dus deel uit van het voertuig en is het vanzelfsprekend dat de vervoerder voor aanschaf daarvan moet zorgdragen. Ook is het logisch dat wanneer nodig, de vervoerder moet zorgen voor kleine universele aanpassingen zoals bijvoorbeeld gordelverlengers voor corpulente passagiers. De keuze voor die verantwoordelijkheid is gemaakt, omdat de hier bedoelde kleine universele aanpassingen meestal passend moeten zijn op de in het voertuig aanwezige RIBS’en. Ieder merk hanteert daarbij namelijk eigen specificaties. Vooral gordelsluitingen blijken vaak niet uitwisselbaar. Waar vroeger veel verschillende vastzetsystemen werden gebruikt, zijn de huidige vastzetsystemen vrijwel allemaal 4-puntsspanbanden voorzien van stalen haken. Dat is een goede ontwikkeling die naar alle waarschijnlijheid zal leiden tot de gewenste standaardisatie. Met die standaardisatie is het voor rolstoelfabrikanten eenvoudiger om hun rolstoelen zo te ontwerpen dat deze van fabriekswege al geschikte aanhaakpunten (vastzetpunten) hebben. Aan rolstoelen die dat niet af fabriek hebben, kunnen dan (gestandaardiseerde) aanpassingssets worden aangebracht. Omdat voor het maken of aanbrengen van vastzetpunten specifieke kennis van rolstoelen nodig is, is het logisch om er van uit te gaan dat de rolstoelfabrikanten en of -leveranciers moeten zorgen voor de juiste vastzetpunten aan de rolstoelen. De aanschafprocedures van voertuigen en rolstoelen zijn geheel verschillend en los van elkaar staande processen. Het ligt dan ook voor de hand dat de afbakening van de verantwoordelijkheden bij die partijen wordt gelegd die het meest betrokken zijn bij de gebruikte materialen. In de praktijk leidt dit tot de volgende scheiding van verantwoordelijkheden: • De vervoerder moet zorgen voor de auto, de vastzetsystemen, de standaard veiligheidsgordels en indien nodig kleine bijbehorende hulpstukken, zoals bijvoorbeeld gordelverlengers en voldoende bandages (sjorbanden) om losliggende delen vast te zetten. • De rolstoelgebruiker (of diens vertegenwoordiger) moet er voor zorgen dat de rolstoel aankoppelbaar is en geschikt is als vervangende zitplaats in de auto. Dit laatste houdt in, dat rolstoelen voorzien moeten zijn van vier herkenbare en doelmatig te gebruiken vastzetpunten en de constructie van de rolstoel (incl. eventuele aanpassingen) een vrije gordelloop niet belemmert. B.5.2 Uniforme maatvoering vastzetpunten Sedert september 2008 bestaat in Nederland de wettelijke verplichting dat alle nieuw op de weg toegelaten voertuigen die ingericht zijn voor rolstoelvervoer, moeten beschikken over vastzetsystemen die voldoen aan de NEN-ISO 10542 norm. De wet staat daarmee verschillende systemen toe. Bij nieuwe rolstoelvoertuigen worden vrijwel uitsluitend de vierpuntsspanbandensystemen conform deel 2 van de norm ingebouwd. Deze komen voor met op de vloer inklikbare spanrollen of met geheel in de vloer weggewerkte spanrollen. De overeenkomst van deze systemen is dat ze alle standaard uitgerust zijn met spanbanden met metalen haken die aan de rolstoelen aangehaakt kunnen worden. Hoewel er spanbanden zijn met anderssoortige aanhaakconstructies, zoals lussluitingen of kliksluitingen worden deze maar zelden in nieuwbouw toegepast. Inklikbare spanrol Welke exacte vorm de vastzetpunten aan de rolstoelen hebben is minder belangrijk mits deze voldoende ruim zijn en geschikt zijn om er de stalen haken van de spanbanden aan te slaan. Deze vastzetpunten kunnen bijvoorbeeld delen van het frame zijn of later aangebrachte aanhaakogen. Belangrijk daarbij is wel dat deze vastzetpunten goed herkenbaar en makkelijk bereikbaar zijn voor chauffeur. 60 Uitgave 2017 / 2018 © Ing. A.W.Peters